Teringat time kecik2 hari tu, bila bulan puasa saya akan ikut mak saya ke surau lps sahur utk smbhyang subuh berjemaah. Terasa seperti satu adventure, meredah 'jalan rahsia' dalam keheningan subuh utk ke surau yg dekat jer dengan rumah. Kami berdua sahaja. Bila dah berbelas tahun berlalu (amboih tuanya ambe..) saya sangat rindu utk mengulangi pengalaman itu. Sangat2 rindu. Bila tanya kat mak, alangkah terkejutnya (xla terkejut tp agak trkejut jugak) sbb surau tu dah x buat sembahyang subuh berjemaah.
"Lah, bkpe plak?? dulu buat?"
"Xdak org nk jadi imam, sembhyang terawikh pun mujur ade Ustaz (lupa nama) nk tolong jadi imam."
"What?? dah xde orang lelaki dah ke dalam kampung ni yg boleh jadi IMAM??" saya bertanya dengan dramatiknya.
" hmm.. org lelaki sume jadi doktor"
"Tp jadi doktor pun boleh jadi imam.."
"Bukan doktor tu; doktor kat pusat serenti..."
aiseh, mak saya menggunakan kaedah 'symbolism' rupanya. Doktor yg dimaksudkan rupanya penagih2 dxdxh di pusat serenti.
Sedihnya ai.
huhu
Tiba2 terasa sekali kepupusan kaum lelaki yg baik2, yang boleh menjadi imam solat.
Adakah suatu hari nnti kita trpksa berimamkan seorg perempuan plak sbb dh xde lelaki yg layak? Oh, patheticnya.
No comments:
Post a Comment